Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Ήτανε νύχτα Παρασκευή.
Συνάντησα το λερωμένο φεγγάρι μέσα στην μολυσμένη λεωφόρο Πανεπιστημίου
Με περίμενε εκεί καθισμένο στο μαρμάρινο πεζούλι δίπλα στην κυλιόμενη σκάλα του μετρό. Σηκώθηκε μόλις με είδε. Ήταν ένα φεγγάρι ψηλό ως τον ουρανό. Κάτσε του είπα, μην σηκώνεσαι γιατί θα γυρίσεις πάλι εκεί πάνω κι άντε να σε βρω ξανά, να σε έχω για λίγο στο βρώμικο μάρμαρο, μόνο δικό μου να σε κουβεντιάσω.
Ανάψαμε τσιγάρο. Ένα τσιγάρο. Εγώ το έστριψα, το φεγγάρι άναψε το σπίρτο, εγώ τράβηξα την πρώτη ρουφηξιά κι εκείνο τη δεύτερη. Σηκώθηκε ο καπνός μας και τύλιξε το Πανεπιστήμιο, την Ακαδημία, το πεζούλι μας, τη σκάλα του μετρό, όλη τη λεωφόρο, τα χρόνια πίσω μας, τα γέλια και τα δάκρυα, τα σγουρά μαλλιά, τα αξύριστα μάγουλα, τα λευκά δόντια, τα φαγωμένα νύχια, τις μουσικές, τις νυχτερινές σούπες, τα πρωινά τασάκια, όλα τα μεροκάματα... όλα. Πολύς καπνός.
Γυμνό φεγγάρι στη μέση της πόλης. Κι εγώ γυμνός να φιλάω την Παρασκευή στο στόμα και να ρουφάω τις τελευταίες της ανάσες, πριν τη γαμήσει το Σάββατο και γεννηθεί η Κυριακή, εκεί στη λεωφόρο Πανεπιστημίου απέναντι από τις τράπεζες της Κοραή. Γυμνός από λόγια, από δικαιολογίες, από αισθήματα.
Το φεγγάρι είναι δικό μου απόψε. Κατέβηκε στην βρώμικη λεωφόρο Πανεπιστημίου μόνο για μένα.
Κοιτάζω τους κρατήρες του σαν Θωμάς που μετράει πληγές καρφιών.
Πιάνω κάθε κόκκο από τη σκόνη πάνω του.
Γυρνάω γύρω από το φεγγάρι να δω τη σκοτεινή πλευρά...