Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Κυριακές

Πηγαίνω πίσω σε Κυριακές παλιές...
Ήτανε κάποτε Κυριακές που η Ελπίδα, επίσημη προσκεκλημένη, καθόταν στο τραπέζι μαζί με όλη την οικογένεια και τσούγκριζε μαζί μας ένα ποτήρι κρασί και μας έδινε κουράγιο να περιμένουμε μια μέρα ακόμα, κάτι μήνες, μερικά χρόνια... Κι εμείς πάντα με χαμόγελο και μάτι λαμπερό που μπορούσε να κοιτάζει μακριά, ερωτευμένοι με το Αύριο, το παιδί της Ελπίδας, που περιμέναμε να γεννηθεί, δίναμε τα χέρια και συνεχίζαμε με δύναμη να συναντήσουμε τη Δευτέρα που μας περίμενε το επόμενο πρωί. Στο ράδιο ακούγαμε Ενόλπων που επειδή ήτανε Κυριακή έπαιζε Βιολάρη, Χωματά, Ρένα Κουμιώτη, τέτοια... Ο παπούς στην οικοδομή, η γιαγιά καθαρίστρια σε κάτι γραφεία, οι γονείς στα βαπόρια - μήνες να τους δούμε - κι εμείς μικρά μικρά, πρωινά στο σχολείο. Πρώτες τάξεις Δημοτικού με την κυρία Πατακού (μακρινή συγγένισσα του χουντικού) να με τρομάζει με κείνη την Πατριδογνωσία. Περίμενα το Αύριο όμως να δω την μάνα μου και τον πατέρα μου, να τελειώσω το σχολείο, να γίνω μεγάλος, να πάρω τα πράγματα στα χέρια μου, να μην κουράζονται αυτοί που αγαπώ, να πάψει ο αστυφύλακας να τρομάζει τους δικούς μου γιατί κάποτε παλιά κάποια αδέρφια τους "είχανε βγει στο βουνό"... Αυτό το τελευταίο με το βουνό τότε δεν  το καταλάβαινα. Ήτανε τόσο τρομερό να πάει κανείς στο βουνό βρε αδερφέ; Φαίνεται αυτοί οι αστυφύλακες θα ήτανε καμπίσιοι ή θαλασσινοί και πολύ τους χαλούσε που η οικογένεια μου προτιμούσε το βουνό. Δε μου εξηγούσανε κι οι μεγάλοι να καταλάβω, έβαζα κι εγώ με το νου μου ό,τι να' ναι. Η Ελπίδα όμως εκεί. Φιλοξενούμενη να κοιμάται στρωματσάδα δίπλα μου, να με ξυπνάει κάθε πρωί και να μου δίνει το γάλα μου.

Αργότερα ήτανε Κυριακές που η Σιγουριά ξενυχτούσε μαζί μας από το Σαββατόβραδο. Χαράματα έπαιρνε τις κυριακάτικες εφημερίδες από το κέντρο. Κι όταν ξυπνούσαμε, μεσημεριάτικα, τις ξεφύλλιζε μαζί μας αγκαλιά στο κρεβάτι. Ήμασταν δύο τότε, ερωτευμένοι. Και το μεσημεριανό μας ήτανε έξω σε κάποιο εστιατόριο. Μετά καφέ με φίλους. Βόλτες. Και μετά πίσω στο σπίτι να λιώνουμε στις αγκαλιές και τα φιλιά. Με τη Σιγουριά ότι όλα θα είναι πάντα έτσι. Δεν θ' αλλάξει τίποτε. Έτσι για Πάντα. Κι εγώ είχα βρει αυτό που έψαχνα. Ποτέ δεν θα έμενα μόνος. Ποτέ ξανά δεν θα τρόμαζα. Ήμουν σίγουρος για όλα. Δουλεύαμε και μας άρεσε. Βγάζαμε όσα χρειαζόμασταν κι ίσως κάποιες φορές και περισσότερα. Αγοράζαμε βιβλία, δίσκους, ρούχα, κάναμε δώρα ο ένας στον άλλον, στους δικούς μας, στους φίλους. Ήταν όλα εκεί. Στη θέση τους. Όπως τα είχαμε ονειρευτεί. Και τα δύσκολα που συναντούσαμε τα πολεμούσε ο Έρωτας. Τίποτε δεν ήταν ικανό να ανατρέψει όσα είχαμε καταφέρει. Τίποτε δε μας είχε χαριστεί αλλά είχαμε δικαίωμα κι εμείς να ζήσουμε "σαν Άνθρωποι" βρε αδερφέ. Κοπιάσαμε γι αυτό. Οι Κυριακές εκείνες περνούσαν γρήγορα κι αν το βράδυ φιλιόμασταν στο δρόμο για να πάει ο καθένας σπίτι του χαμογελούσαμε με τη Σιγουριά ότι και την επόμενη Κυριακή θα την περάσουμε πάλι μαζι.

Σήμερα Κυριακή, είμαι μόνος στο σπίτι με μια Αγωνία. Βλέπεις τώρα όλοι "λείπουνε", άλλος εδώ άλλος "εκεί". Μου λείπουνε. Περασμένα σαράντα, ξύπνησα στον καναπέ του σαλονιού μόνος, με την τηλεόραση ανοιχτή γιατί έβλεπα μια ταινία χθες βράδυ και με πήρε ο ύπνος. Ούτε θυμάμαι τι ακριβώς έβλεπα, καμιά παπάρα θα ήτανε, είχα πιει και κάτι μπύρες, ήμουνα και κουρασμένος, ποιος χέστηκε... Κάτι στο STAR ήτανε απ' αυτά που είναι τέλεια για να αποκοιμηθείς πριν τους τίτλους τέλους. Η αλήθεια είναι πως χθες βράδυ έλεγα να δω καμιά τσόντα στο ίντερνετ, έτσι να ξεχαστώ και να "διασκεδάσω" λίγο με τον εαυτό μου, αλλά μετά σκέφτηκα "όρεξη που την έχεις ρε μαλάκα..." και δεν το άνοιξα το ρημάδι. Μετά τον καφέ ανοίγω μια μπύρα. Δε θα μαγειρέψω, ένας άνθρωπος μόνος. Θα κάνω κανένα τοστ με σαλάμι που μου έφερε ο πατέρας, γιατί το βρήκε φτηνό στα Lidl κι εγώ του έβαλα και κατσάδα γιατί πάει και ψωνίζει από το κωλογερμανικό. Τέλος πάντων μια χαρά θα το ντερλικώσω τώρα, μια που το βρήκα στο ψυγείο, μη πάει και χαμένο. Κοιτάζω γύρω, αύριο να βάλω κάνα πλυντήριο και να ρίξω κι ένα σουγγάρισμα, θα βγάλουμε σκουλήκια εδώ μέσα... Βαριέμαι όμως κι είναι κι αυτή η Αγωνία που δε λέει να μ' αφήσει ήσυχο. Οι δίπλα έχουνε ανοιχτά παράθυρα και στήνω αυτί να τους ακούσω που μιλάνε για τις εκλογές και στακώνονται για την αριστερά και την δεξιά γενικώς. Άλλη Αγωνία κι αυτή... Ο Έρωτας απουσιάζει κάτι χιλιόμετρα μακριά αλλά όποτε το θυμάται μου στέλνει κάνα sms, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Ας είναι. Κάτι είναι κι αυτό...  Ανοίγω τηλεόραση, δείχνει κάτι ειδήσεις με στατιστικές για τους ανέργους και με προβλέψεις μάλλον δυσοίωνες για το κοντινό μέλλον. Κοιτάζω κάτι λογαριασμούς πάνω στο τραπέζι που δεν τους έχω ανοίξει εδώ και μέρες. Έτσι κι αλλιώς καθυστερημένοι θα πληρωθούν καθώς κι εμένα μου καθυστερούν την πληρωμή μου... Δε γαμιούνται λοιπόν... Ο μπάτσος της ΔΙΑΣ, που μάλλον είναι εγγονός εκείνου του παλιού αστυφύλακα, κόβει συνέχεια βόλτες στη γειτονιά μου και είμαι σίγουρος πως ξέρει ότι ξεποδαριάζομαι στις πορείες. Και μια και είπα πορείες, σκέφτομαι  να κατέβω με τα πόδια στη δουλειά απόψε (ναι, δουλεύουμε Κυριακάτικα) να γλιτώσω και κάνα ευρώ. Μήπως να πάρω τηλέφωνο την Ηλιάνα που έχω μέρες να τη δω, να πιούμε κάνα ποτό το βράδυ μετά τη δουλειά... Καλά, θα δώ... Έξω άρχισε να μπουμπουνίζει. "Στον καταραμένο τόπο Μάη μήνα βρέχει" που έλεγε κι η συχωρεμένη η γιαγιά η Μαρίκα. Αν τελικά βρέξει θα πάρω ταξί...

Τώρα τι φωτό να βάλω σ' αυτό; Δε βαριέσαι... χωρίς φωτό.

9 σχόλια:

Διαχειριστής είπε...

Δεν είσαι μόνος ρε!

Άντε, συγκινήθηκα!

Το ξέρεις εκείνο το ανέκδοτο που λέει, πού πάμε 10.000 στρατιώτες ολομόναχοι μέσα στο δάσος;

Ε, κάπως έτσι είμαστε κι εμείς!

Μαρία Νικολάου είπε...

Κι έτσι περνάν οι Κυριακές σαν καθημερινές πλέον...ευτυχώς που στο δικό μου σπίτι ο Έρωτας δεν απουσιάζει και έτσι η Αγωνία καμιά φορά γίνεται Ελπίδα αλλά όχι πλέον Σιγουριά.
Καλή μας Συνέχεια.

Μαζεστίξ είπε...

Άνθρωπε, τα πρόσωπα που αναφέρεις έχουν σχέση μεταξύ τους.
Η Ελπίδα βρίσκεται μες στον Έρωτα.
Είδες ποτέ κανέναν ερωτευμένο να απελπίζεται;
Απελπίζεται μόνο όταν χάνει τον Έρωτα.
Και τότε αρχίζονυ να τον απελπίζουν και όλα τα υπόλοιπα.

Κι εγώ (όπως κι εσύ όπως καταλαβαίνω) ενώ έχω τον Έρωτα, τυχαίνει αυτός να είναι κάμποσα χιλιόμετρα μακριά.
Αλλά όσο κι αν είναι δύσκολο, η ύπαρξή του και μόνο αρκεί για να φωτίζει με ελπίδα τη ζωή και να ανεβάζει το κοντέρ στο λογαριασμό του ΟΤΕ...

Εκεί κάπου κρύβεται η Ελπίδα.
Ας ψάξουμε στο τραπέζι, κάπου από κάτω απ' τον φάκελλο με το λογαριασμό του ΟΤΕ, μπορεί να χει λουφάξει και κανένας φάκελλος με κάνα γράμμα από χιλιόμετρα μακριά...

Και τελικά και πέρα απ τον Έρωτα, η Ελπίδα βρίσκεται και στην γενικότερη έννοια της Συντροφικότητας.
Όπως σοφά έγραψε κι η Κρινοκερασιά μας "πού πάμε 10.000 στρατιώτες ολομόναχοι μέσα στο δάσος;"

Το γράψανε και οι Pink Floyd άλλωστε...
"Hey you...
...don't tell me there 's no hope at all,
togther we stand, divided we fall!

'Ανθρωπος στον Πλανήτη είπε...

Κρινοκερασιά μου,

ξέρω πως δεν είμαι μόνος, καλή μου. Είναι κάποιες φορές όμως που αισθάνεσαι σα να είσαι. Ίσως να είμαι ο ένας από τους 10000 στρατιώτες που σταμάτησε να περπατάει για λίγα λεπτά γιατί το Δάσος του θύμησε το μικρό αλσάκι που έπαιζε μικρός και σύγκρινε τα μεγέθη. Μπορεί εκεί να "έπαιζε πόλεμο" με τους φίλους του. Αυτό το μεγάλο Δάσος όμως τον οδηγεί σε πόλεμο αληθινό. Κι ο πόλεμος, ο κάθε μορφής πόλεμος, είναι πολύ κουραστικός. Είμαι αισιόδοξος τύπος αλλά κι αυτή η αισιοδοξία θέλει πολύ δουλειά και κάποια στιγμή σε κουράζει γιατί έχεις να παλέψεις με όλα τα δύσκολα και σκοτεινά και να κοιτάξεις πέρα απ' αυτά το καλύτερο που σου κρύβουν.
Ναι, ξέρω ότι δεν είμαι μόνος κι ευχαριστώ... δεν ξέρω ποιόν... το Σύμπαν γι αυτό.
Κι ευχαριστώ κι εσένα φίλη μου καλή!


Μαράκι,

είσαι η αιτία που έγραψα αυτή την ιστορία! Με την δική σου ανάρτηση για τον "άνθρωπο που πέφτει" και τα τραγούδια που πρότεινες. Μ' έκανες να θυμηθώ όλες τις παλιές Κυριακές και να τις συγκρίνω με την χθεσινή, που ομολογουμένως για μένα δεν ήταν και η καλύτερη! Η μπύρα που άνοιξα στην υγειά σου είναι η μπύρα που ακολούθησε τον πρωινό μου καφέ στην δική μου ιστορία!
Από την άλλη οι καθημερινές παλεύονται πιο εύκολα γιατί είναι τι ίδιο ζόρικες για όλους. Αυτή η γαμημένη η Κυριακή όμως που ωφείλει να είναι ξεχωριστή κι ίσως για κάποιους ακόμα είναι, δεν πολεμιέται με τίποτα η ρουφιάνα. Και δεν την συγκρίνω με των άλλων αλλά με τις δικές μου τις παλιές. Είναι απόλυτα προσωπικό.
Όσο για τον Έρωτα... Φυσικά και είναι η μόνη Δύναμη που κάνει την Αγωνία Ελπίδα όπως το είπες όμορφα. Πανάθεμα τα χιλιόμετρα! Η Σιγουριά έτσι κι αλλιώς είναι ένα ωραίο παραμύθι που λέμε στον εαυτό μας όλοι. Το έχουμε όμως τόσο ανάγκη... Είναι κρίμα να το στερούμαστε μωρέ. Βέβαια η Σιγουριά των παλιών μου Κυριακών δεν έχει να κάνει μόνο με τον Έρωτα. Αλλά και με τα πράγματα τα οποία είχαν γίνει καλύτερα από πριν. Και σύμφωνα με τους νόμους της εξέλιξης στο μέλλον θα ήταν ακόμα καλύτερα. Έλα όμως που σήμερα που "είναι το μέλλον του χθες" κάποιοι κατάφεραν να ανατρέψουν αυτούς τους νόμους και να τα κάνουνε πολύ χειρότερα! Πανάθεμα τους κι αυτούς!
Μαρία, σ' ευχαριστώ πολύ!



Μαζεστίξ, αρχηγάρα μου,

τα λες πολύ καλά. Μαρέσει που έκανες πρόσωπα την Ελπίδα και τον Έρωτα και τη Σιγουριά! Κι ας πούμε ότι η Αγωνία είναι η κακιά η συμπεθέρα από το άλλο σόι που μας επισκεπτεται καμιά φορά, ίσα για να μας θυμίσει την ύπαρξή της και μας γαμεί τα κέφια η καριόλα! Συμφωνείς;
Μιας και για εσένα ο Έρωτας τα εχει κάνει τα χιλιόμετρά του, καταλαβαίνεις καλά τα ζοριλίκια που περνάω κι εγώ ο φουκαράς. Τι να σου κάνει και το ρημάδι το skype;
Τη Συντροφικότητα την νιώθουμε και την έχουμε και απόλυτη ανάγκη, ειδικά στις μέρες που περνάμε. Αλλά είπαμε φίλε μου, χθές για μένα "it was one of theese fucking days"...
Pink Floyd RESPECT μάγκα μου!!!
Σ' ευχαριστώ
να 'σαι καλά, ρε φίλε κι εύχομαι και για σένα να φύγουν τα γαμωχιλιόμετρα από τη μέση!

Μαζεστίξ είπε...

Αν και σύμφωνα με το παμπάλαιο ανέκδοτο η πεθερά ταυτίζεται με την Ελπίδα, γιατί πεθαίνει πάντα τελευταία, εντούτοις για την οικονομία της κουβέντας θα τη δεχθώ ως Αγωνία.
Και Λαχτάρα...

Την καλησπέρα μου!

Manito είπε...

Λοιπόν αφού δεν έβαλες εσύ φωτό, παίρνω το θάρρος να βάλω εγώ βίντεο..Απαντώντας έτσι με αυτό τον τρόπο και στην ανάρτηση σου με τον δικό μου περίεργο τρόπο!!

Ελπίδα ---> http://www.youtube.com/watch?v=XDGNsbLayJw&feature=related

Σιγουριά ---> http://www.youtube.com/watch?v=h-8PBx7isoM

Αγωνία ---> http://www.youtube.com/watch?v=Hr2aj1ibVYE

SUPRNOVA bloggspot.com είπε...

MΕ άγγιξε φίλε μου,όντως κάπως έτσι ήταν οι Κυριακές μας,μπράβο σου.
Συγχαρητήρια για το blog!
Hey you dont tell me there's no hope at all...together we stand..divided we fall..Ζω με αυτό το γκρουπ χρόνια.Με έχουν κρατήσει όρθιο σε πολλές άσχημες μέρες τις ζωής μου.Μουσικός ιμπρεσιονισμός respect!!!

Ανώνυμος είπε...

Η ελπίδα ποτέ δε πεθαιίνει!!!...ενώ ο άνθρωπος ναι!

'Ανθρωπος στον Πλανήτη είπε...

MANITO μου,

Τένγκο, Ζιγκούρου, Τρογκ, φίλο μου φίλο μου! Φυσικά και περίμενα ότι θα σχολιάσεις με τον δικό σου "περίεργο" και μοναδικό τρόπο. Και πολύ σ' ευχαριστώ που συμπλήρωσες το κομάτι με τα βιντεάκια. Πέτυχες διάνα, παιδί μου!
Σ' αγαπώ πολύ ρε!
Υ.Γ. συγνώμη που δεν ήρθα τη Δευτέρα... :-(


SUPRNOVA,
καλως ήρθες φίλε μου!
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Αν κι εσύ θυμάσαι τέτοιες παλιές Κυριακές, τότε μάλλον μοιάζει ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, ο τρόπος που τα θυμόμαστε και μάλλον έχουμε και κοντινές ηλικίες!
Ελπίζω να τα λέμε.
Να 'σαι καλά.


Cara de perro,
ζούμε πάντα με την Ελπίδα ότι "ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ!!! Έτσι;
Amor nos mantiene vivos