ΑΝΔΡΑΣ ΤΟΝ ΑΝΔΡΑ Ν’ ΑΓΑΠΑ

Γεωργίου Τερτσέρη
ΑΝΔΡΑΣ ΤΟΝ ΑΝΔΡΑ Ν’ ΑΓΑΠΑ

Τραγουδιστής πολλά εύμορφος νέον
εύμορφον ερωτεύθη ,
Περίσσιο πάθος έβαλε στα
μαραμένα στήθη ,
Και με τα χείλη τα χλωμά
τραγούδαε τον καημόν του.

« Αγνάτια του να κάθομαι ,
να κρένει και ν’ ακούω ,
Να βλέπω τα ξανθά μαλλιά,
και τα δροσάτα χείλη ,
Πόχουν του ρόϊδου τη βαφή ,
του μήλου τη γλυκάδα » .

Και το τραγούδι του ήκουσαν
οι νιές κι οι πανδρευμένες ,
φωνάξανε τά εύμορφα κοράσια
κι οι νυφάδες :
άνδρας τον άνδρα ν’ αγαπά ,
σέρνει με το τραγούδι ,

και γάμος κι αρραβώνιασμα
θα παν λησμονημένα
και θα διαβαίνει η νύκτα μας
δίχως ανδρός το πλάγι ,
και τα βυζιά του κόρφου μας
παιδί δεν θ’ αναστήσουν .

Πανήγυρη ξημέρωνε πέρα στα βιλαέτια
και τα χωριά μαζώχθηκαν ,
άνδρες, γυναίκες πάνε ,
πήγε και ο τραγουδιστής
και κράταε το λαγούτο,
κι αρχίνησε το έρημο τραγούδι να λαλάει
και του λαγούτου η μελωδιά
γλυκά του απηλογότουν .

Οι εύμορφες κιτρίνισαν
σαν τα χλωμά λουλούδια ,
τόσο στα φυλλοκάρδια τους
πολύς θυμός εμβήκε .

Πέτρες λιθάρια επήρανε οι νιές
κι οι πανδρευμένες ,
κτύπησαν τον τραγουδιστήν
εκεί που τραγουδούσε .

Σίγησε το παιγνίδι του
τ’ ολόχρυσο λαγούτο ,
κείτεται κι ο τραγουδιστής
άγνωστος μες στο αίμα ,
και μοιρολόϊ δεν του λαλεί
καμμιά μοιρολογίστρα ,

του κόψαν το κεφάλι του
τα ξώφρενα κοράσια ,
και σε ποτάμι τόρριξαν
μαζί και το λαγούτο ,
και το ποτάμι τόβγαλε εις το γιαλό,
στο κύμα ,

συντροφιαστά πηγαίνανε
κεφάλι και λαγούτο ,
το κύμα όπου διαβαίνανε
γλυκά ηχολογούσε ,
και μέσα σε νησιά πολλά
το πέλαγο τα πάγει ,

ακούαν τριγύρω τα νησιά στο δειλινό ,
στο βράδυ ,
ακούανε την μελωδιά, δεν ένιωθαν
πού βγαίνει.

Φωνάξαν τα μικρά παιδιά :
το πέλαγο τη βγάζει .
Η μελωδιά σταμάτησε
εις το βαθύ λιμάνι
σαν άστρο στα μεσάνυχτα
που σ’ έναν τόπο φέγγει .
Και χίλια αηδόνια να λαλούν
εφαίνετο πως νάναι .

Πήγαν με τα μονόξυλα
οι ναύτες κι οι πιδέξιοι
και το κεφάλι πήρανε ,
πήραν και το λαγούτο ,
σε μνήμα τα ενταφιάσανε
κεφάλι και λαγούτο.

Από τ’ εκείνον τον καιρόν
μες στων νησιών τες χώρες
πανώρια βαρούν όργανα
οι νιές , τα παλληκάρια ,
και μες στ’ ασημοχρύσαφα
στολίζουν τα λαγούτα ,
γεννά τες θυγατέρες της
γλυκόφωνες η μάννα
αγγέλλου πόχουν πρόσωπο
κι αγγέλοι στο τραγούδι .

Πλην μέσα στη βαθειά στεριά
στες φόνισσες γυναίκες
οι άνδρες πήραν σίδερο
και στην εστιά το κάψαν ,
τες κορασιές εσφράγισαν στο μέτωπο ,
στην πλάτη
στο φονικό που κάμανε
να μην πολυχαρούνε .

Ο Γεώργιος Τερτσέτης γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1800 και πέθανε στην Αθήνα το 1874. Υπήρξε δικαστής και σύμβολο του αδέκαστου του λειτουργήματος της απονομής δικαιοσύνης. Το ποίημα «Άνδρας τον άνδρα ν’ αγαπά» γράφτηκε γύρω στα 1830 και προέρχεται από τον τόμο «Ντίνος Κονόμος ‘‘Ο Γεώργιος Τερτσέτης και τα ευρισκόμενα έργα του’’» , έκδοση της Βουλής των Ελλήνων 1984. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ.


Το θυμήθηκα με αφορμή το άρθρο του Gay Super Hero σχετικά με τη δημόσια διαβούλευση νομοσχεδίου που ποινικοποιεί την έκφραση ομοφοβικού μίσους.